IGZ

Er zijn verschillende wetten en regels die te maken hebben met medicalisering. Zo moeten bijvoorbeeld fabrikanten, importeurs en groothandelaren van geneesmiddelen in het bezit zijn van een vergunning. In  Nederland is het de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) die deze wettelijke verplichting handhaaft. In de andere lidstaten van de EU zijn soortgelijke inspectiediensten. Hier werkt de IGZ dan ook nauw mee samen.

Ook houdt de IGZ websites in de gaten die geneesmiddelen aanbieden en daarvoor reclame maken. Hierbij zijn het vooral websites die geneesmiddelen aanbieden die alleen op recept verkrijgbaar zijn of die nog niet geregistreerd zijn.

 

Ook doet de IGZ onderzoek naar reclames voor geneesmiddelen. Ze kennen twee soorten reclames voor geneesmiddelen:

1. Reclame voor geneesmiddelen die alleen op recept verkrijgbaar zijn
2. Reclame voor zelfzorggeneesmiddelen

 

Het is verboden om publieksreclame te maken voor geneesmiddelen die alleen op recept verkrijgbaar zijn. Onder bepaalde voorwaarden mag er wel reclame gemaakt worden voor beroepsbeoefenaars.

 

Wettelijk gezien is het wel toegestaan om, onder strenge voorwaarden, publieksreclame te maken voor geneesmiddelen zonder recept. Zo moet duidelijk zijn dat het om een geneesmiddel gaat, de belangrijkste gebruiksvoorschriften moeten genoemd worden en de reclame mag niet op kinderen gericht zijn. Ook mag de reclame niet suggereren dat het product beter is dan iets anders.

 

Ook zijn er bijvoorbeeld bepaalde voorschriften voor babyvoeding, zo mag er geen reclame gemaakt worden voor de 1e stap flesvoeding, omdat borstvoeding altijd een pre moet krijgen en zo wordt er bijvoorbeeld bij de reclame van flesvoeding stap 2 altijd benoemd dat borstvoeding beter is voor baby’s.

 

Onderstaande filmpjes geven een voorbeeld:

https://youtu.be/DnVW45YCZqM

https://youtu.be/dsPqMsNzRUg

 

Het Zorginstituut Nederland

Het Zorginstituut Nederland heeft in december 2016 een pakketadvies uitgebracht over of vitamines, mineralen en paracetamol 1000 mg nog wel thuis horen in het te verzekeren pakket.

Het Zorginstituut Nederland omschrijft dat het vaak gaat om relatief goedkope middelen gaat, die met enige regelmaat voorgeschreven worden en vergoed worden vanuit de basisverzekering. Er kan dan gedacht worden aan vitamine D3, al dan niet in combinatie met kalktabletten. De kosten van deze middelen samen, bedroegen in 2014 zo’n 115 miljoen euro.

Nu kan men zich afvragen of het nodig is om deze te vergoeden vanuit de basisverzekering. Bij de drogisterijen kun je namelijk soortgelijke preparaten en medicatie kopen, vaak tegen een lagere prijs. Dit komt doordat het de eigen keus is van de producent of hij de route van goedkeuring neemt via de geneesmiddelenwet of via de warenwet. Alleen de medicijnen die geregistreerd staan als zijnde geneesmiddel komen in aanmerking voor vergoeding vanuit het basispakket. Zo zou er ook gezegd kunnen worden dat voor patiënten die hun eigen risico nog niet opgemaakt hebben, beter hun medicatie die vrij verkrijgbaar is bij de drogist kunnen halen, dan de duurdere medicijnen via de huisarts en de apotheek kunnen nemen.

Zo beschrijf het Zorginstituut Nederland ook de ziektelast. Met ziektelast wordt bepaald in hoeverre een ziekte of aandoening ernstig is en daarmee wordt ook de noodzakelijkheid van de behandeling daarvan bepaald. Er zou gezegd kunnen worden dat als de ziekte of aandoening niet zo ernstig is, deze ook niet zo nodig in de basisverzekering opgenomen zou moeten worden. Helaas zou dit kunnen resulteren in dat mensen eenvoudige ziektes en aandoeningen niet meer gaan behandelen en steeds zieker zullen worden. Hierdoor hebben ze dan uiteindelijk toch die duurdere zorg nodig die wel verzekerd wordt door de zorgverzekeraar.

Het argument dat hier tegen in te brengen is, is dat verantwoordelijkheid van mensen niet meer aangesproken wordt en dat het kan leiden tot medicalisering van eenvoudige gezondheidsproblemen.

Al met al kan gesteld worden dat het nogal van invloed is waar een medicijn of preparaat geregistreerd wordt. In Nederland kan dit door de fabrikant zelf bepaald worden en zo kunnen vergelijkbare producten nogal van prijs verschillen. Producten die onder de Geneesmiddelenwet vallen, worden vergoed en zijn duurder dan dezelfde producten in de Warenwet. Door producten voor eenvoudige ziektes en aandoeningen op te nemen in de Geneesmiddelenwet, werk je dus eigenlijk medicalisering in de hand.

 WGBO

De Wet Geneeskundige Behandelingsovereenkomst regelt de relatie tussen de patiënt en de hulpverlener. In een artikel van het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde wordt een evaluatierapport over de WGBO beschreven, daar noemen ze het een subjectief en slecht onderbouwde wet. De wet regelt allerlei patiëntenrechten en is van invloed op hoe artsen binnen onze samenleving kunnen functioneren. Doordat de wet patiëntenrechten regelt ontkom je bijna niet aan medicalisering, helemaal doordat dokters en juristen niet meer als probleemoplossers worden gebruikt, maar vooral stilstaan bij de juridische aspecten van zo'n overeenkomst. Voor elke eenvoudige ziekte of aandoening wordt een overeenkomst aangegaan waarbij vooral de rechten van de patiënt bovenaan staan.

 

Onderstaande link bevat een artikel laat zien dat artsen de patiënt graag willen helpen, zelfs als soms een zelfzorgmedicijn beter zou zijn:

http://www.neprofarm.nl/liever-zelfzorg-dan-antibiotica-bij-hoesten/